Wynagrodzenie chorobowe stanowi rodzaj świadczenia pieniężnego. Przysługuje ono z powodu choroby pracownikowi czasowo niezdolnemu do pracy. Okres niezdolności do pracy definiują regulacje zawarte w Kodeksie Pracy, które mówią, że zalicza się do niego czas przechodzenia choroby, zaistnienia wypadku w drodze do pracy lub z pracy, jak również poddawanie się badaniom lekarskim przez dawców.
Komu przysługuje wynagrodzenie chorobowe?
Świadczenie za czas choroby związane jest z nawiązaniem stosunku pracy, czyli należy się osobom zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę. Nie przysługuje ono więc zleceniobiorcom (z pewnym wyjątkiem – dobrowolne ubezpieczenie chorobowe) oraz współpracującym na umowę o dzieło. Wynagrodzenie chorobowe jest przywilejem ograniczonym czasie. Pracodawca finansuje pobyt na chorobowym pracownika do 33 dni w roku kalendarzowym, bądź 14 dni, jeżeli pracownik jest osobą, która ukończyła 50 lat.
Warto wiedzieć, że wynagrodzenie chorobowe występuje w dwóch wysokościach – 80 lub 100% podstawy wynagrodzenia. Jest to uzależnione od powodu zaistnienia niezdolności do pracy. W większości przypadków wynosi ono 80 %, a jedynie kobiety w ciąży, dotknięci wypadkiem przy pracy oraz dawcy mogą skorzystać ze 100% płatnego zwolnienia chorobowego. Nie w każdym przypadku wynagrodzenie chorobowe jest należne od pierwszego dnia niezdolności do pracy. Przepisy definiują bowiem tzw. Okres wyczekiwana, wynoszący 30 dni przy umowie o pracę i 90 dni przy dobrowolnym ubezpieczeniu zleceniobiorcy, który musi upłynąć, aby pracownikowi przysługiwało płatne zwolnienie lekarskie. Okres ten to nieprzerwane podleganie ubezpieczeniu chorobowemu, nie dotyczy więc osób, które mają długie przerwy pomiędzy poszczególnymi okresami zatrudnienia.
Sposób wyliczania wynagrodzenia chorobowego
Podczas wyliczania należnego wynagrodzenia chorobowego pierwszym krokiem jest ustalenie jego wysokości przysługującej danej osobie – 80 czy 100%. Następnie określa się podstawę brutto, która służy do określenia podstawy netto, w oparciu o którą wylicza się dniówkę chorobową i mnoży przez liczbę dni, za które pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia.
Podstawa brutto to nic innego jak przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracownika, uwzględniające 12 miesięcy wstecz. Jeżeli jego staż pracy jest krótszy, to do podstawy bierze się średnią z pełnych miesięcy zatrudnienia. Do wyżej wspomnianej średniej wliczają się także nadgodziny, premie czy prowizje.
Następnie ustala się podstawę netto, poprzez odjęcie od podstawy brutto 13,71%, którą stanowią składki ZUS- społeczna, rentowa i chorobowa. Otrzymaną liczbę dzieli się przez 30 i otrzymuje dniówkę wynagrodzenia chorobowego. Po jej przemnożeniu przez przysługującą wysokość 80 lub 100% oraz liczbę dni niezdolności do wykonywania pracy, otrzymuje się ostateczną wysokości wynagrodzenia chorobowego.